Vanuit het raam van mijn hotelkamer zie ik een extra groot reclamebord met zijn gezicht erop: Jason, de Grote Magiër.

Verstrooid blader ik door de bladzijden van het telefoonboek en stuit op een stadsplattegrond. Nippend aan mijn ijskoude latte laat ik mijn vingers door de straten lopen, van het hotel naar de operazaal. Niet meer dan een halfuurtje lopen.

Ik werp een blik op de klok. De show begint over een uur. Genoeg tijd! Ik slik de laatste drie slokjes van mijn latté en spring onder de douche. Al snel ben ik op weg naar de show, met een mooie zwarte handtas en een oprechte glimlach in mijn handen.

Het reclamebord ziet er van buitenaf nog indrukwekkender uit. De ogen van de Grote Jason lijken door mij heen te kijken. Ik huiver en loop sneller. Ik voel me als een kind dat op het punt staat haar verjaardagscadeautjes open te maken.

De hal is donker als ik binnenkom; de show gaat beginnen. Ik loop backstage, net op het moment dat de grote goochelaar zijn hoge hoed opzet.

‘Papa, ik ben zo blij je te zien,’ zeg ik half fluisterend. 'Ik ben in de stad voor de schrijversworkshop, maar ik kon je show gewoon niet missen.' Ik geef hem een snelle knuffel en loop terug naar de zithoek, hem met een geschrokken glimlach achterlatend. Ik ga zitten in de duisternis en de gordijnen gaan open.

Magisch genoeg blijft die show tot op de dag van vandaag de beste prestatie van de Grote Jason.